Με απλή παρατήρηση της καθημερινότητάς μας, κυρίως πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της πανδημίας , διαπιστώνουμε την έλλειψη εθνικής ταυτότητας, τον απεμπολισμό αξιών και παραδόσεων που χαρακτήριζαν την ελληνική υπόσταση και κυρίως, την απομάκρυνση από την πνευματική ζωή και από ένα στοιχειώδες σύστημα ηθικής. Στα παραπάνω προστίθεται η έλλειψη πατριωτισμού ή ακόμα και η περιθωριοποίησή του στο όνομα μίας πλήρως διαστρεβλωμένης έννοιας «ανθρωπισμού» που σχεδόν επιβλήθηκε και τέλος παγιώθηκε στον μέσο Έλληνα.
Υπό το πρίσμα αυτό, αντιλαμβανόμαστε πόσο έχουμε παρεκκλίνει από μία εθνική συγκροτημένη πορεία ανάτασης και ισχυροποίησης των αξιών του Ελληνισμού με την έννοια που αντιλαμβανόμαστε μελετώντας και εμβαθύνοντας στο ρόλο που διαδραμάτισε από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αποτελώντας φάρο πολιτισμού και αξιών.
Πώς λοιπόν μπορούμε να ανατρέψουμε την πορεία αυτή και να οδηγηθούμε επιτέλους εκεί, που οι προγονικές – πατρικές προσωπικότητες που σφράγισαν με το πέρασμά τους την ιστορία κραυγάζοντας τις αξίες του Έλληνα, θεώρησαν ως ικανή – αρμόζουσα θέση για την Ελλάδα, την κορυφή. Ο δρόμος προς την κορυφή είναι ανηφορικός και επίπονος και πολλές φορές επικίνδυνος για την σωματική μας ακεραιότητα. Αν όμως δεν βρούμε μέσα μας ένα στόχο για τον οποίο αξίζει να πεθάνουμε, τι αξία δίνουμε άραγε στη ζωή μας;
Πώς λοιπόν μπορούμε να οδηγηθούμε στην κορυφή; Τί θυσίες οφείλουμε να κάνουμε και ποιά εργαλεία χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε. Όσον αφορά στις θυσίες αυτό είναι κάτι πολύ εύκολο και πολύ δύσκολο ταυτόχρονα. Για να ξεκινήσουμε την πορεία μας πρέπει να αφήσουμε πίσω αγκυλώσεις, στερεότυπα, ιδεοληψίες και το προσωπικό μας συμφέρον, να ξεβολευτούμε και με αποφασιστικότητα να ξεκινήσουμε. Άλλωστε όταν ξεκινάμε ένα επίπονο και ανηφορικό ταξίδι παίρνουμε πάντα μαζί μας τα απολύτως απαραίτητα. Όλα τα άλλα είναι βαρίδια που είτε θα μας κουράσουν είτε θα μας επιβραδύνουν ή ακόμα χειρότερα θα μας εμποδίσουν να πετύχουμε τον στόχο μας. Όσον αφορά στα εργαλεία που χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε, τα εφόδια που πρέπει να έχουμε μαζί μας, εδώ τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Θα ανατρέξουμε στην ιστορία και στις παραδόσεις μας και θα εφοδιαστούμε με τις ίδιες αξίες και ιδανικά των ανθρώπων εκείνων που απαρνήθηκαν την ίδια τους τη ζωή για να βελτιώσουν τη δική μας ή ακόμα καλύτερα να μας χαρίσουν ζωή. Οι ίδιοι άνθρωποι, θα αποτελέσουν τον χάρτη που θα συμβουλευόμαστε και ταυτόχρονα τον προορισμό μας.
Εδώ ακριβώς θα αποτελέσει πολύτιμο βοήθημα το Διεπιστημονικό Κέντρο Ερευνών & Μελετών Οικουμενικού Ελληνισμού «ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ». Αυτό οφείλει να είναι το κύριο έργο του, ο αντικειμενικός του σκοπός, η υπογραφή του, η ταυτότητά του. Η πυξίδα εκείνη, που με ισχυρή ιθύνουσα δύναμη θα καθοδηγεί και θα κατευθύνει το έθνος μας στην κορυφή, διορθώνοντας συνεχώς την πορεία, επισημαίνοντας τα κακώς κείμενα και τις παρεκκλίσεις μας και ταυτόχρονα ενθαρρύνοντας και προτρέποντας όλους μας να συνεχίσουμε, μέσα από δυσκολίες, αβεβαιότητες, προβληματισμούς και πισωγυρίσματα.
Προτάσσοντας την προσωπικότητα και το έργο του Ιωάννη Καποδίστρια, μιας λαμπρής προσωπικότητας και εύστοχης επιλογής εκ μέρους των ιδρυτών του Κέντρου, όχι περιοριστικά αλλά επιλεκτικά από ένα πλήθος Ελλήνων που αποτέλεσαν και αποτελούν πρότυπα για τον ελληνισμό και την ανθρωπότητα γενικότερα, θα καταφέρει να επιτελέσει το έργο του, εμπλουτίζοντάς το με τις βασικές αξίες και οράματα της ιδρύσεώς του.
Με τις παραπάνω σκέψεις ας ανασκουμπωθούμε και ενωμένοι ας προσφέρουμε ο καθένας από το δικό του μετερίζι ένα λιθαράκι προς αυτή την κατεύθυνση, που με βεβαιότητα θα αποτελέσει συνολικά στο μέλλον ακρογωνιαίο λίθο, διότι οι Έλληνες ενωμένοι είναι ανίκητοι και η νίκη των Ελλήνων είναι νίκη του κάθε ανθρώπου στις παρυφές του κόσμου, ιδιαιτέρως δε των δοκιμασμένων, των πονεμένων και των αγωνιστών της ζωής.
Με ελπίδα,
Μπικάκης Βασίλειος