Σχόλιο του Χρήστου Ζιώγα
Εγχώρια η μονάδα μέτρησης του πολιτικού χρόνου είναι, κατά το μέγιστο, η 4ετία. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της χρονικής διάταξης, κι όσον αφορά τα πολιτικά πεπραγμένα, από τους κυβερνώντες αξιώνεται: για τα μεν προγενέστερα -και πολλές φορές επιτυγχάνεται- η λήθη, για τα εξελισσόμενα η επιείκεια και η ανοχή, για τα δε μεταγενέστερα η ελπίδα και η ιδεολογική συσπείρωση. Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται αύξηση των εκφραστικών ευφημισμών, έτσι ώστε οι προαναφερθείσες στοχεύσεις να παραμείνουν ενεργές, συνεχίζοντας να συνδιαμορφώνουν καίρια τον προσανατολισμό του πολιτικού(;) σώματος. Μετά λοιπόν τις επισυνδέσεις, ως ευφημισμός για τις παρακολουθήσεις τηλεφωνικών επαφών -οι οποίες πιθανόν να έγιναν σωστά -, μας προέκυψαν και οι οικιστικές πυκνώσεις ως νομοθετικός ευφημισμός για την νομιμοποίηση αυθαιρέτων κτισμάτων σε δασικές εκτάσεις.
Πριν από αυτά, ο υπολανθάνων κατευνασμός προς την Τουρκία προσδιορίζονταν ως «στρατηγική ψυχραιμία» και πολιτική ανοιχτών διαύλων… έως ότου ο καλπάζων τουρκικός αναθεωρητισμός μας ωθήσει σε πιο ορθολογικές επιλογές. Η συνήθης πρακτική προηγουμένων κυβερνήσεων να μην εξαντλούν την τετραετή εντολή του εκλογικού σώματος, ίσως να σχετίζεται με την επιδίωξη τα εξελισσόμενα να θεωρηθούν ανολοκλήρωτα για να ιδωθούν με την αναγκαία επιείκεια και ανοχή έτσι ώστε να ανατροφοδοτηθούν η ελπίδα και η ιδεολογική συσπείρωση. Συγκαιρινά, η παρούσα κυβέρνηση φόρεσε τη φενάκη του ψηφιακού μετασχηματισμού και καβάλησε το άρμα της πολιτικής ορθότητας, προβάλλοντάς τα ως τα εχέγγυα επάρκειάς της. Αναμφισβήτητα είναι ικανότερη από την προηγούμενη, δεν είναι σίγουρο ότι είναι και επαρκής για την ιστορική συγκυρία.
Όσο όμως εξαντλεί τον πολιτικό της χρόνο αναδύονται οι κυρίαρχες παλαιοκομματικές της ιδιότητες έτσι ώστε η διαχείριση της κλιματικής «κρίσης» να συνάδει με την –προεκλογική- ρύθμιση νομιμοποίησης των αυθαιρέτων κτισμάτων σε δασικές εκτάσεις και η ονομαστική δημοσιονομική πειθαρχία που διακήρυττε με τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
Το αν και πώς θα διαρραγεί η εν λόγω αλυσιτελής χρονική διάταξη που προσδιορίζει το πολιτικό γίγνεσθαι εν Ελλάδι έγκειται στους κυβερνώντες, κυρίως όμως στους κυβερνώμενους.
Όπως έγραψε ο Κωστής Παλαμάς: Κριτές, θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί, ελπίζοντας ότι η «λειτουργία» δεν θα τελειώσει. (Από το ποίημά του: Η λειτουργία δεν τέλειωσε)